ಕನ್ನಡಪ್ರೇಮದ ಕುರಿತು ಒಂಚೂರು…

ನಾನು ಕನ್ನಡಿಗ ಅಂತ ಅನ್ನುವಾಗ ನನಗೆ ಚೂರೂ ಹೆಮ್ಮೆಯೇ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ.

ಹೌದು. ಇಸ್ಕೂಲು, ಹೈಸ್ಕೂಲು ಓದುವಾಗಲೆಲ್ಲ ’ನಾನು ಕನ್ನಡಿಗ’ ಅನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ವಿಶೇಷಗಳೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲರೂ ಕನ್ನಡಿಗರೇ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಅದೊಂದು ಸ್ಪೆಷಲ್ ಅನ್ನುವ ಭಾವ ಮೂಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಾಲೇಜುಪರ್ವದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗ ಆಗಿರುವುದು ಕೊಂಚ ಸಂಕಟಗಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿತ್ತಾದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ’ನಾ ಕನ್ನಡದವ’ ಆಗಿರುವುದಲ್ಲ, ’ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅರಿವು ಕಡಿಮೆ ಇರುವುದು’ ಎಂಬ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಆದಮೇಲೆ ಆ ಕುರಿತು ಆಲೋಚನೆಯೂ ಬರಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಕರುನಾಡ ಕೋಟೆ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡ ಎಂಬ ಭಾಷೆ ಎಷ್ಟು ಸಿಹಿ ಅನ್ನುವುದು ಗೋಚರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದೊಂಥರ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಹಠ, ಗೊಂದಲ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದು ನಂತರ ಅಮ್ಮನ ಮಹತ್ವ ಅರಿವಾಗುವ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಹುಡುಗನ ರೀತಿ. ಸಿಂಗಾಪೂರ್ ಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಜತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರಿಗೆ ನನ್ನ ರಾಜ್ಯದ ಕುರಿತು, ಭಾಷೆಯ ಕುರಿತು ವಿವರಿಸುವಾಗ ಅದೆಂತದೋ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕದ ಸಂತಸ. ಅವರಂತೂ ಅಮೇರಿಕದ ವೈಭವವನ್ನೂ ಈ ರೀತಿಯ ವಿವರಣೆಯ ಸಹಿತ ಕೇಳಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ, ಹಾಗೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಿಯ ಹೆಚ್ಚಿನವರಿಗೆ ಭಾರತೀಯರೆಂದರೆ ತಮಿಳರು ಅನ್ನುವ ಭಾವ ಇರುವುದರಿಂದ, ನನ್ನ ಭಾರತೀಯತೆ ಅರಿವಾದ ಕೂಡಲೇ, ’ತಮಿಳಾ?’ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. “ಅಲ್ಲ, ನಾನು ಕನ್ನಡಿಗ’ ಎಂಬ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಪೂರ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಲೇಪ. ಅಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿ, ಅಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದಿದ್ದರೂ ಯಾವಾಗಲೂ ಈ ವಾಕ್ಯ ಆಡಿದ ಉದಾಹರಣೆ ನೆನಪಿಲ್ಲ.

ಜಯಂತ್ ಕಾಯ್ಕಿಣಿ ತಮ್ಮ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ, ” ನಾವು ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲೋ, ಸಿಂಗಾಪುರ್ ನಲ್ಲೋ ಅಥವ ಅಸ್ಸಾಂ, ಮುಂಬೈ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದುಕೊಂಡು, ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಗಾರರಾಗಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ಪ್ರಜೆಯಾಗಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ತಂದೆ, ಮಗ, ಅಣ್ಣ, ತಮ್ಮ, ಗೆಳೆಯನಾಗಿ ಇರುವುದು ಕನ್ನಡತನವಾ? ಅಥವ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲೆ ಇದ್ದು, ವಿಧಾನಸೌಧದ ಮುಂದೇನೆ ಮನೆಮಾಡಿ, ಕೈತುಂಬ ಉಂಗುರಗಳು, ಕೊರಳ ತುಂಬಾ ಚೈನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೇ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಮಾಡಿ, ಹೀನವಾಗಿ ಬದುಕಿ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ದಿವಸ ಧ್ವಜ ಹಾರಿಸುವುದು ಕನ್ನಡತನವಾ? ಅಂದರೆ ಕನ್ನಡತನ ಅನ್ನುವುದು ನೀವಾಡುವ ಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ನಿರ್ಭರವಾಗಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡತನ ಅಂದರೆ ನಾವು ಬದುಕುವ ರೀತಿ. ಮಮತೆ, ಪ್ರೀತಿಯೇ ಕನ್ನಡತನ. ನಾವೆಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೇವೆ ಅನ್ನುವುದಲ್ಲ, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವುದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಕನ್ನಡತನ ಬೇರೆಯಿಲ್ಲ.”

ನನ್ನಲ್ಲೂ ಅಂಥ ಒಂದು ಕನಸು. ಉಳಿದವರು ’ರೀ ಅವ್ರು ಕನ್ನಡವರು, ಮೋಸ ಮಾಡೋಲ್ಲ” ಅಂತಲೋ ಅಥವ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಪರ್ಸು ಮರೆತ ಘಳಿಗೆಯಲಿ, “ನೀವ್ ಕನ್ನಡದವ್ರಾ? ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ, ನಾಳೆ ಕೊಡಿ” ಈ ರೀತಿ ಕನ್ನಡ ಒಂದು ನಂಬಿಕೆಯಾಗಿ, ಒಳ್ಳೆಯತನವಾಗಿ ಹಬ್ಬಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಉಳಿಯಬೇಕು, ಬೆಳೆಯಬೇಕು ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ Value ಆಗಿ ಬೆಳೆಯಬೇಕು ಎಂಬುದೊಂದು ಆಶಯ.

ಎಂದಿಗೂ ನಾನು ಅಂಥ ಕನ್ನಡಿಗನಾಗಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ.

 

ಅಡಿಟಿಪ್ಪಣಿ: ಇಲ್ಲಿಯ ಹೋಟೇಲೊಂದರಲ್ಲಿ ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಭೇಟಿಯಾದ ಬೆಳಗಾವಿಯ ಬಾಲರಾಜ್ ಮತ್ತವರ ಪುಟ್ಟಿಯ ಕನ್ನಡ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ರೋಮಾಂಚನದಿಂದಾಗಿ, ಮತ್ತೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ ಅಂತ ಮುಂದೂಡುತ್ತಲೇ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಈ ಲೇಖನ ಇವತ್ತೇ ಬರೆಯುವಂತಾಯಿತು. ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲೇ ಅಪರೂಪವಾಗುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲು ದೂರ ಅದೂ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯ ಮಾತಾಗಿ ಕೇಳುವ ಅದ್ಭುತವೇ ಬೇರೆ.

ನಾಮಧೇಯದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಇದೆ!

ಹೊಸ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ಒಂದನ್ನು ನನಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಲಾಗಿತ್ತು.

ಮೊದಲ ಮೀಟಿಂಗ್ ನಲ್ಲಿ ನಾನೂ ನನ್ನ ಬಾಸೂ ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ಒಂದು ವಾರದ ಹಿಂದೆ ಆ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟಿನ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ ಆಗಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಮಯಾವಕಾಶ ಬೇಕಿತ್ತು. ಬಾಕಿ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಕು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಹಿಡಿತ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಚೈನೀಸ್ ಹೆಸರುಗಳು ಮತ್ತು ಮುಖಚಹರೆ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟಕರ. ಅದರಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ.

ಮೀಟಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ವಾಪಸ್ಸು ಬರುವಾಗ ನಮ್ಮ ಬಾಸ್ ಕ್ಲೈಂಟ್ ಒಬ್ಬನ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದಳು. ಬಾಸ್ ಮಲೇಶಿಯಾದಾಕೆ. ಆಕೆಯದ್ದು ಚೈನೀಸ್ ಮಾತೃಭಾಷೆ. ನಾನು ಆ ಕ್ಲೈಂಟ್ ಹೆಸರುಚ್ಚರಿಸುವಾಗ ತಡವರಿಸಿದೆ. ತಡವರಿಸಿದೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ತಡವರಿಸಿದಂತೆ ನಟಿಸಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಆ ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮೆದುಳಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಕೆಲಸ ಇತ್ತರೂ ಹೆಸರು ನೆನಪಾಗಲಿಲ್ಲ. ಚಿಂಗ್.. ಚಾಂಗ್.. ಯುಎನ್.. ಗೋಹ್… ಕಾಹ್.. ಲೀಯಿ, ಆಂಗ್.. ಎಲ್ಲ ಪದಗಳೂ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಾಂಡವವಾಡಿದರೂ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಚಹರೆಗೆ ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗದೆ ಸೋತವು. ನನ್ನ ಚಡಪಡಿಕೆ ಗ್ರಹಿಸಿದ ಬಾಸು, ರಂಜಿತ್, ನೀನು ನಮ್ಮ ಕಂಪೆನಿಯ ಪರವಾಗಿ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್ ನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವವ. ನಿನಗೆ ಕ್ಲೈಂಟ್ ಹೆಸರುಗಳಾದರೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿರಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಕಷ್ಟ ಅಂದಳು.

ಬಾಸಿನ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಕಾಮೆಂಟ್ ಕೇಳುವುದೆಂದರೆ ಅದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ನೆಗೆಟಿವ್ ಸಂಕೇತ. ತರ್ಕಬದ್ಧವಾಗಿ ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ನೀಡದೇ ಹೋದರೆ ಅಥವ ನನ್ನ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಪದಗಳಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸದೇ ಹೋದರೆ ಕಮ್ಯೂನಿಕೇಶನ್ ಗ್ಯಾಪ್ ಉಂಟಾಗಿ ಎಡವಟ್ಟಾಗುವ ಸಂದರ್ಭವೇ ಹೆಚ್ಚು. ಸುಮ್ಮನೆ “ನನಗೆ ಹೆಸರು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ ಅಂತ ಹೇಳಿದರೆ ಗಿಟ್ಟುವುದಿಲ್ಲ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆಟ್ಟಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಅನಿಸಿತು.

ಬಹಳ ಹಿಂದೆ ವಸುಧೇಂದ್ರರ ಪುಟ್ಟ ಕಥೆ “ಗೋಳ” ಅಂತ ಒಂದು ಓದಿದ್ದೆ. ಅದರ ಹೆಸರು ಗೋಳವೋ, ೩೬೦ ಡಿಗ್ರೀ ಇರಬೇಕು, ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಕಥೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದ್ದುದರಿಂದ ಆಕೆಗೆ ಒಂದು ಬಾಣ ಬಿಟ್ಟೆ.

ಮೇಡಮ್, ಮುಂದಿನ ವಾರ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಒಬ್ಬ ಭಾರತದಿಂದ ಬರ್ತಿದಾನೆ, ಮಹೇಂದ್ರ ನಾರಾಯಣ ಸ್ವಾಮಿ ಅಂತ ಹೆಸರು…

ಅರ್ಥವಾದಂತೆ ನನ್ನೆಡೆ ನೋಡಿ ನಕ್ಕಳು!

****

(photo krupe : illinda)

ಘಟನೆಯೊಂದು ಎಳೆತಂದ ಹಳೆಯದೊಂದು ನೆನಪು!

 

ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕರೆದು, ಬೆಂಗಳೂರು ತೋರಿಸುವ ಇರಾದೆ ತುಂಬಾ ಇರುತ್ತಿದ್ದರೂ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿಸುವಷ್ಟು ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರದೇ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಭಯವಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಭಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಬಸ್ಸಿನ ಚಾಲಕರು, ಕಂಡಕ್ಟರುಗಳು. ಬಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ತಮ್ಮೆಲ್ಲಾ ಜೀವನದ ಜಂಜಡಗಳಿಂದಲೇ ಪ್ರೇರಿತವಾದ ವಿಚಿತ್ರ ಅಸಹನೆಯಿಂದ ಕೂರುವ, ವೇಗವಾಗಿ ಓಡಿಸಯ್ಯ ಅನ್ನುವ ಭಾವದಿಂದಲೇ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತುವ ಪಯಣಿಗರ ಭಯವೋ, ಅಥವ ತಮ್ಮ ಸಿಂಗಲ್ ಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸುವ ತರಾತುರಿಯೋ ಅಥವ ಅದೇನೋ ಅರ್ಥವಾಗದ ಅವಸರವೋ ಬಸ್ಸು ನಿಂತ ಕೂಡಲೇ ಇಳಿವವರನ್ನು ತಳ್ಳುವಷ್ಟು ಅರ್ಜೆಂಟು ಅವರಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಬರುತ್ತದೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.

ವಯಸ್ಸಿನ ಜತೆಗೇ ಬಂದುಬಿಡುವ ಮಂಡಿನೋವಿರುವ ಅಮ್ಮ ಅದೊಂದು ದಿನ ಬಸ್ಸಿನ ಕೊನೆಯ ಮೆಟ್ಟಿಲಿನಿಂದ ರೋಡಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಂಡಕ್ಟರನ ವಿಸಿಲ್ಲು ಕಹಳೆಯಂತೆ ಕೇಳಿಸಿ ಚಾಲಕ ಬಸ್ಸು ಹೊರಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಅಮ್ಮ ಆಯತಪ್ಪಿ ಬಿದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ತನ್ನ ಕಣ್ಣೆದುರೇ ನಡೆದದ್ದುದರಿಂದ ಕೂಡಲೇ ಮತ್ತೆ ಬ್ರೇಕು ಹಾಕಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಅಮ್ಮನಿಗೇ "ಬೇಗ ಇಳಿಯೋಕಾಗಕಿಲ್ವ?" ಅಂತ ದಬಾಯಿಸಿದ್ದ. ಬಿದ್ದ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಎತ್ತುವುದರಲ್ಲಿ, ಆಕೆಯ ಮುಜುಗರವನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸುವಂತೆ ಏನೂ ಆಗಿಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತ ಚಾಲಕನ ಮಾತಿಗೆ ಜಗಳವಾಡುವ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೇ ವಿಪರೀತ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ ಮೌನ ಧರಿಸಿದ್ದೆ.

ಅವತ್ತು ಮನದ ಮುಗಿಲಿಗೆ ಒಂದು ಅಸಹನೆಯ ಮೋಡ. ಆರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಬಯ್ದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೋ, ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬಯ್ದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೋ ಅಥವಾ ಹ್ಯಾಗೆ ಸುಧಾರಿಸಬೇಕು ಅನ್ನುವ, "ಆಂಗ್ರಿ ಯಂಗ್ ಮ್ಯಾನ್" ಆಗಿಬಿಡಬೇಕು, ಶಂಕರ್ ಸಿನೆಮಾಗಳ ಹೀರೋನಂತೆ ಯಾರಾದರೂ, ಕೊನೆಗೆ ನಾನಾದರೂ ಆಗಿಬಿಡಬೇಕೆಂಬ ತಳಮಳವುಳ್ಳ ವಿಚಿತ್ರ ಹುಮ್ಮಸ್ಸು.

ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಯಿತು, ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿ ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಪರ್ವಗಳು ಮೆಲ್ಲ ಮೆಲ್ಲ ಪುಟತಿರುವತೊಡಗಿದವು. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ತೋರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿರದೇ ಫೋನಿನಲ್ಲೇ ಅದು ನೋಡಿದೆಯಾ ಇದು ನೋಡಿದೆಯಾ ಅನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಬದುಕು ಮಾಡಿಸಿತು. ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಿರುಗಬೇಡ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವುದಾದರೂ ಅದೆಷ್ಟೇ ದೂರವಿದ್ದರೂ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ತಿರುಗು ಅನ್ನುವಷ್ಟು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಸುಧಾರಿಸಿದ ಮೇಲೆ, ನಾನೇ ಸ್ವತಃ ಕರೆದೊಯ್ದು ತೋರಿಸುವಷ್ಟು ತೃಪ್ತಿಯಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಒಂದು ಮಟ್ಟದ ಮೇಲಿನ ಸಂತಸ ದೊರಕುತ್ತಿತ್ತು.

ಇದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಸಿಂಗಾಪೂರಿನ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಒಂದು ಘಟನೆ. ಇಲ್ಲಿ ಹಣ ನೀಡಲು ಕಾರ್ಡಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ನಿಲ್ದಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದಿನ ಬಸ್ಸು ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ತಲುಪುತ್ತೆ ಎಂದು ತೋರಿಸುವ ಬೋರ್ಡು, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ನಿಲ್ದಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ಬಸ್ಸು ಹೋಗುವ ರೂಟುಗಳ ಚಿತ್ರ ಹಾಕಿರ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಟೆಕ್ನಿಕಲ್ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲದೇ ಬೇರೆ ಕೆಲವು ಉತ್ತಮ ವಿಚಾರಗಳಿವೆ. ಸಚೇತನರಿಗೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹತ್ತಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಿದೆ. ಬಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಅವರಿಗೇ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಕೈಚಾಲಿತ ವಾಹನವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಜಾಗ ಮಾಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಬಸ್ಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಸೀಟುಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವುದು ಕಾನೂನು ಅಂತಲ್ಲದೇ, ಅದೇ ನಿಜವಾದ ನಡತೆ ಅನ್ನುವುದನು ಬಿಂಬಿಸುವ ಜಾಹೀರಾತುಗಳಿರುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದ ಯಾವ ಮಗುವೂ ಅದನ್ನು ನೋಡದೇ ಇಳಿಯಲಾಗದಷ್ಟುಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವ ಜಾಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿರುತ್ತಾರೆ.

ಒಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಆಫೀಸಿಗೆ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಾ ಇದ್ದಾಗ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವಯಸ್ಸಾದ ಮಹಿಳೆ ಹತ್ತಿದರು. ಊರುಗೋಲಿಲ್ಲದಿದ್ದರು ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನೂ ಮೆಲ್ಲ ಇಡುವಷ್ಟು ವಯಸ್ಸು. ಆ ಸ್ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಆಕೆಯನು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ಯಾರೂ ಹತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ಮೆಲ್ಲ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದಳು. ಬಸ್ಸಿನೊಳಗಿನ ಕಂಬಗಳನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತಾ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂರಲು ಕಡಿಮೆ ಎಂದರೂ ಎರಡರಿಂದ ಮೂರು ನಿಮಿಷವಾದರೂ ಆಗಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಚಾಲಕ ಆಕೆ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂರುವವರೆಗೂ ಬಸ್ಸನ್ನು ಕದಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ಆಕೆ ಕೂತು ತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಎಂಬರ್ಥದಲ್ಲಿ ನಸುನಕ್ಕ ನಂತರ ಬಸ್ಸು ಹೊರಟಿತು.

ಬಸ್ಸಿನೊಳಗೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಗೆಲುವು ಹರಡಿತ್ತು. ಹೆಮ್ಮೆಯ ಹೊಳೆ ಹರಿದಿತ್ತು. ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಚಾಲಕನೇ ನಾವಿಕನಾಗಿದ್ದ.

 

***

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: ಈ ವೆಬ್ ಸೈಟು

ಕಾಫೀಕತೆ..!

 

ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಗೊಂದಲಗಳಿರ್ತವೆ. ಬಲ್ಲವರರಿಂದ ಮೊದಲೇ ಕೇಳಿಕೊಂಡು ಅದರ ಪರಿಹಾರ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮೊದಲ ರಾತ್ರಿ. ಗೆಳೆಯನಿಂದ ಕೆಲ ಅನುಮಾನಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಯರ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ ವಿನ: ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೇಳಿದರೆ ನಗೆಪಾಟಲು. ಅವ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೂ ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲಿ ಒಳಗೆ ರಣರಂಗಕ್ಕೂ ಸಾಮ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಪೇಚು! ಊಹಿಸದ ಕಡೆಯಿಂದ ಅಪಾಯ (ಇಂಥ ದೊಡ್ಡ ಪದ ಬ್ಯಾಡವಿತ್ತು, ಹೆದರಬೇಡಿ) ಬರಬಹುದು. ಅದಕ್ಕೆ ಕೆಲವೊಂದು ಅನುಭವಿಸಿಯೇ ಅನುಭವ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಇಷ್ಟಕ್ಕು ಇದೆಲ್ಲಾ ನಾ ಅಂತಿರೋದು ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದಂಥ ಘನಗಂಭೀರ ವಿಷಯವಲ್ಲ. ಸಂದರ್ಭವೇನೆಂದರೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಹೊಸ ಊರಿನ ಹೊಸ (ನನಗೆ ಮಾತ್ರ) ಹೋಟೆಲ್ ಗೆ ಹೊಕ್ಕಿದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಕ್ಯಾಶಿಯರ್ ಮೊಗದಲ್ಲಿ ಕೃತಕವಾಗಿ ನಗು ಬಿಂಬಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಯಾಕೋ ಹೊಸ ಮಿಕ ಬಂತು ಅನ್ನುವ ಹಿಗ್ಗೇ ಹೆಚ್ಚು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅವನ ಆ ಅಸ್ತ್ರಕ್ಕೆ ನಾನು ಸೌಜನ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ನಕ್ಕು, ಮತ್ತೆ ಮುಖ ಗಂಭೀರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ’ಹೊಸಬನಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಿಮ್ಮ ಹತ್ರ ಟೋಪಿ ಹಾಕ್ಸಿಕೊಳ್ಳಲ್ಲ, ಯಾವುದಕ್ಕೂ ನೀವು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹುಶಾರಾಗಿರಿ’ ಎಂಬ ಸಂದೇಶ ರವಾನಿಸಿದೆ. ಸಪ್ಲಾಯರ್ ನನ್ನು ಕೂಗುತ್ತಾ ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ "ಸರ್ ಗೆ ಏನ್ ಬೇಕು ಕೇಳು ?" ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅದರೊಳಗೆ "ನಿನ್ನಂತವನನ್ನ ಎಷ್ಟು ನೋಡಿಲ್ಲ, ಕೂತ್ಕೋ.. ಏ ಸಪ್ಲಾಯರ್.. ಬೇಗ ಬಲೆ ಬೀಸು!" ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದಂತಿತ್ತು.

 

ತಿಂಡಿ ನಂತರ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದು ನೋಡಾಣ ಅನ್ನಿಸಿ, ಒರು ಕಾಫಿ, ಬ್ರೂ ಕಾಫಿ ಇರುಕ್ಕಾ ಅಂತ ಹರುಕ್ಕು ಮುರುಕ್ಕು ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದೆ. ಕಾಪಿಯಾ ಇರುಕ್ಕು ಇರುಕ್ಕು ಅಂತಾ ಹೋದವ ತಂದಿಟ್ಟಿದ್ದು ಒಂದು ದೊಡ್ದ ಗ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ. ಅದೆಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಿತ್ತೆಂದರೆ ನೋಡಿದಾಕ್ಷಣ ನನಗೆ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಮೇಲೆ ಉಂಟಾಗಿದ್ದ ಮೊದಲ ಪ್ರೇಮವೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವರ್ಷದ ನಂತರ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿ ನಡುವಿನ ವಿರಸದಷ್ಟು ಇಳಿದುಹೋಯಿತು. ಗೆಳೆಯರು ಬಿಯರ್ರನ್ನು ಕೂಡ ಹೀಗೆ ಕುಡಿಯುವುದನ್ನು ಕಂಡಿರದ ನನಗೆ ಇದು ಕುಡಿತಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸಿತು.

ಎಷ್ಟು ಜಾಸ್ತಿ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟರೂ ಕಾಫಿ ಲೋಟ ಸೈಜು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ ಅಂತ ಪೇಚಾಡುವ ನಾಗರಿಕರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹತ್ತು ದಿನ ಇಂಥ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಸಬೇಕು. ಅಲ್ಲದೇ ನನಗೆ ಹಿಂಸೆಯಿತ್ತ ಸಕಲ ವೈರಿಗಳಿಗೆ ಇಂಥ ಶಿಕ್ಷೆಯಿತ್ತರೆ ಹೇಗೆ ಅಂತಲೂ ಆಲೋಚನೆ ಉಕ್ಕಿತು. ಹೊಸ ಗರುಡಪುರಾಣ ಬರೆವ ಅವಕಾಶ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕರೆ ನೀರಿಗೆ ಹಾಲು ಬೆರೆಸುವ ಹಾಲು ಮಾರಾಟಗಾರರು, ಒಂದು ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯಲು ಒಂದು ಘಂಟೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಟೆಲ್ಲಿನ ಫ್ಯಾನಿಗಾದ ಖರ್ಚಿಗಿಂತಲೂ ಕಡಿಮೆ ಹಣ ಕೊಟ್ಟುಬರುವವರು, ತಮ್ಮ ಹೋಟೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವವರನ್ನು ಕಂಡು ತಮ್ಮ ಮೀಸೆ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಕ್ಕು , ಪಕ್ಕದ ಹೋಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ಕಾಪಿ ಮುಗಿಸಿ ಬರುವ ಹೋಟೆಲ್ ಓನರ್ ಗಳನ್ನು, ಲೋಟ ತೊಳೆಯುವ ಬದಲು ಕೆಂಗೇರಿ ಮೋರಿಯಲ್ಲಿನ ನೀರಿನಂತಾ ಕಲಗಚ್ಚನ್ನು ಬಕೆಟ್ ನಲ್ಲಿರಿಸಿ ಅದರಲ್ಲದ್ದಿ ತೊಳೆಯುವವರನ್ನು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಪಟ್ಟಿಮಾಡಿ ಈ ಶಿಕ್ಷೆ ಕೊಡಬೇಕನ್ನಿಸಿತು. ಎಷ್ಟು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೇನು, ಕಾಫಿ ಗ್ಲಾಸು ಜತೆ ಗಡಿಯಾರ ಮುಳ್ಳಿನ ರೇಸು.. ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿರುವ ಲಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ ಗಡಿಯಾರದ್ದೇ. ಕುಡಿದಷ್ಟೂ ತಳ ಕಾಣದ ಅಕ್ಷಯ ಕಪ್ಪು.

ಕ್ಯಾಶಿಯರ್ರಿನ ಮುಖ ನೋಡಿದರೆ ನನಗೆ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ಸೋಲಾಗುವ ಭೀತಿ. ನಮ್ಮನೆ ದನ ಕಲಗಚ್ಚು ಕುಡಿಯುವಾಗಲೂ ಮಾಡದ ಮೂತಿಯನ್ನು ನಾನು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಧರಿಸಬೇಕಾಯಿತು. ದನದ ಕಷ್ಟ ನೆನಪಾಗಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಯದ್ವಾತದ್ವಾ ಕರುಣೆ ಉಕ್ಕಿತು.

ಗ್ಲಾಸು ಎತ್ತಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡದ ಕೈ, ಒಳಗೆ ಸೇರಿಸಲು ಬಯಸದ ಗಂಟಲು, ತನ್ನ ಮೈ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಇರಗೊಡಿಸದ ನಾಲಿಗೆ, ಕಷ್ಟಪಟ್ಟರೂ ಮೊಗದ ಪೇಚು ಅಡಗಿಸಲಾಗದ ಅಸಾಹಯಕತೆ ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ನನ್ನ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಕೊನೆಗೂ ಜಯ ಸಿಕ್ಕಿತು.

ಕಾಫಿ ಮುಗಿಯಿತು.

ಬಿಲ್ಲು ಎತ್ತುವಾಗ ಉಂಟಾದ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಏನೆಂದರೆ ಈ ಕಾಪಿ ಗೆ ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿ (ಇಲ್ಲಿನ ಡಾಲರನ್ನು ರೂಪಾಯಿಗೆ ಬದಲಿಸಿದಾಗ). ಐವತ್ತು ವಸೂಲಿ ಮಾಡಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗೇ ಅಷ್ಟು ಕ್ವಾಂಟಿಟಿ ಕೊಡುವುದು. ಕಡಿಮೆ ಕೊಟ್ಟರೆ ಬಿಲ್ಲಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬರಬಾರದಲ್ವ?

ಅಂತೂ ಬಿಲ್ಲು ಎತ್ತಿ ಕೊಟ್ಟಾಗ ನನಗೆ ಭಾರೀ ಸುಸ್ತು!

ಸಿಂಗಪೂರ್ ಝಲಕ್ಕುಗಳು

ಸಿಂಗಪುರ್ ನಲ್ಲಿ ಸಿಂಗ ಅನ್ನುವ ಪದ ಸಿಂಹ ಅನ್ನುವ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದು. ಇಲ್ಲಿ ನೀರುಗುಳುವ ಸಿಂಹದ ಮೂರ್ತಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧ.

ಹೀಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಸಿಂಹದ ಊರಿನ ಹೋಟೆಲೊಂದರಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಟೇಬಲ್ಲಿನಿಂದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬನ ದನಿ ಕೇಳಿ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದೆ. ಆ ಮಗು, "ಅಮ್ಮ.. ಅಮ್ಮ.. ನಂಗೆ ಲಯನ್ ಜೂಸ್ ಕೊಡ್ಸು" ಅಂತಿತ್ತು!

ಅದು ಲೈಮ್ ಜ್ಯೂಸ್ ಅಂತ ಅರ್ಥವಾಗೋಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಹಿಡೀತು!

****

ಎಸ್ಸೆಮ್ ಕೃಷ್ಣ, ಬೆಂಗ್ಳೂರನ್ನ ಸಿಂಗಾಪುರ್ ಮಾಡಹೊರಟ "ಗಣಪತಿ ಮದ್ವೆ ಕಥೆ" ನಿಮ್ಗೆಲ್ಲಾ ಗೊತ್ತಿದ್ದೇ ಇರುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಸಿಂಗಾಪೂರ್ ದವರು ನಮ್ ಹಳ್ಳಿ ಭಾಷೆನ ಕದ್ಕೊಂಡಿರೋದು ಗೊತ್ತಿದೆಯಾ?

"ಏನ್ಲಾ? ಸಂದಾಕಿದಿಯೇನ್ಲಾ? ಹೆಂಗೈತೆ ಪ್ಯಾಟೆಲೈಪು? ಮತ್ತೇನ್ಲಾ ಸಮಾಚಾರ?" ಹಳ್ಳಿಬದಿಯಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಮಾತುಗಳು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ.

ನೋಡಿ, ಪದಗಳ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ "ಲಾ" ಬಳಸುವಾಗ ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯರ ನಡುವೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಆಪ್ತತೆ ಬರುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ? ಅದಕ್ಕೆ ಇರ್ಬೇಕು, ಸಿಂಗಪೂರ್ ದಲ್ಲೂ ಮಾತಾಡುವಾಗ ಈ ಲಾ ವನ್ನು ಪದಗಳ ಕೊನೆಗೆ ರಾಗವಾಗಿಯೂ ಸರಾಗವಾಗಿಯು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ನೋ ಲಾ, ಕಾಂಟ್ ಬೀ ಲಾ, ನಥಿಂಗ್ ಲಾ ಹೀಗೆ ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ನಾನೂ ಈಗ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ ಸಿಂಗಪೂರಿಯನ್ ಲಾ!

ನಮ್ ಹಳ್ಳಿ ಲಾ ಕದ್ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಿಂಗಾಪೂರ್ ಮೇಲೆ ಕೇಸ್ ಹಾಕೋಕೆ ಯಾವುದಾದ್ರೂ "ಲಾ" ಇದೆಯಾ ಹುಡುಕ್ಬೇಕಿದೆ ಈಗ.

*****

ಇಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡ ಸಂಘವಿದೆ, ಸಿಂಗಾರ ಕನ್ನಡ ಸಂಘವೆಂಬ ಚಂದದ ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇದೇ ಆಗಸ್ಟ್ ಹದಿನೈದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಚಂದ್ರು, ರಿಚರ್ಡ್ ಲೂಯಿಸ್, ಕಿರ್ಲೋಸ್ಕರ್ ಸತ್ಯ, ಅಸ್ದುಲ್ಲಾ ಬೇಗ್, ಗುಂಡೂ ರಾವ್, ಬಸವರಾಜ್ ಮಹಾಮನಿ ಜತೆಗೆ ಇಂಥ ಹಾಸ್ಯ ಉತ್ಸವಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆಂದೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳದ (ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ) ಮಾ| (ಈಗಲಾದರೂ ಮಿಸ್ಟರ್ ಅನ್ನಬಾರದೇನ್ರಿ) ಆನಂದ್ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಇಂಥ ಉತ್ಸವದ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದುಕೊಂಡ ಕಾರಣ ಇಷ್ಟೇ. ಬೇರೆ ತುಂಬಾ ದೇಶದಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡ ಸಂಘಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಭಟ್ಟರ ಕೃಪೆ ಇಲ್ಲ!

*****

"ಮೊಟ್ಟೆ ಹಾಕದ ವೆಜಿಟೇರಿಯನ್ ಫ್ರೈಡ್ ರೈಸ್ ಕೊಡಿ!"

ಇದೇನು ವನ್ ವೇ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ಎರಡೂ ಕಡೆ ನೋಡಿಕೊಂಡು ದಾಟಿದ ಹಾಗಿದೆಯಾ?

ಹಾಗಲ್ಲ. ಈ ಹಿಂದೆ ಒಮ್ಮೆ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಹೋಟೆಲ್ಲಿನವರು ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನೂ ಸಸ್ಯಾಹಾರಕ್ಕೆ ನನಗರಿವಿರದಂತೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತಿಳಿಸಲೋಸುಗ ಮೇಲೆ ತಿಳಿಸಿದಂತೆ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಸಿಂಗಪೂರ್ ನಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಭಯವಿದ್ದುದರಿಂದ ಪಕ್ಕಾ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಅನ್ನುವ ಫಲಕ ನೋಡಿಯೇ ಆರಾಮಾಗಿ ಅಡಿಯಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಂಥ ಫಲಕ ಕಾಣಿಸಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಥೇಟ್ ಯುದ್ಧಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ನಾಗರಿಕನಂತೆ. ಎಚ್ಚರಾಗಿ ಒಳ ಅಡಿಯಿಡಬೇಕು. ಗಾಜಿನ ಹಿಂಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥವನ್ನು ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಿ, ಪ್ರಾಣಿಗಳ ರಕ್ತಕ್ಕೂ, ಮಸಾಲೆ ಪದಾರ್ಥಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಿ, ಇದು ನನ್ನ ಬಾಯೊಳಗೆ ತೂರುವ ಅರ್ಹತೆ ಹೊಂದಿದೆಯಾ ಅಂತ ಸಮೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕ್ಷಣಗಳ ಒಳಗೆ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿ ತಿನ್ನಲು ತಯಾರಾಗಬೇಕು.

ಆದರೆ ಪಕ್ಕಾ ವೆಜಿಟೇರಿಯನ್ ಅಂತ ಬೋರ್ಡ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಹೋಟೇಲೊಳಗೆ ಮೆದುಳಿಗೆ ಕಸರತ್ತು ಕಡಿಮೆ. ಅಲ್ಲೇನಿದ್ದರೂ ನಾಲಿಗೆಗೆ.

ಹಾಗೆಯೇ ಒಮ್ಮೆ ಪಕ್ಕಾ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಹೋಟೆಲೊಳಕ್ಕೆ ಹೊಕ್ಕಿ ನಿರ್ವಿಘ್ನವಾಗಿ ಕೂತು ಪೂರಿ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಪೂರಿಯ ಜತೆಗೆ ಸಾಗು ನೀಡದೇ ಬೇರೆಂತದ್ದೋ ನೀಡಿದ್ದರಿಂದ ಕುತೂಹಲಕ್ಕೆ ಇದೇನಪ್ಪಾ ಅಂತ ಮಾಣಿಯನ್ನು (ಸರ್ವರ್ ಪದಕ್ಕೆ ಆಪ್ತವಾದ ಕನ್ನಡಪದ) ಕೇಳಿದೆ.

"ಇದು ಚಿಕನ್ ಕರ್ರಿ ಸಾರ್" ಅಂದ.

ಬಿಸಿಎಣ್ಣೆಗಿಳಿದ ಪೂರಿಯಂತೆ ಧಿಗ್ಗನೆದ್ದು ನಿಂತೆ.  ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿ ಮಾಣಿಗೆ ತಾನಂದಿದ್ದು ಏನು ಅನ್ನುವ ಅನುಮಾನ ಮೂಡಿತು. ನಿಜಕ್ಕೂ ತಾನು  ಬಾಯಿತಪ್ಪಿ "ಜಾಪಾಳ ಚಟ್ನಿ" ಅಥವಾ "ಕಾಳಿಂಗ ವಿಷದ ಕರ್ರಿ" ಅಂದುಬಿಟ್ಟೆನಾ ಅಂತ ಅನುಮಾನ ಮೂಡುವಂತೆ ನನ್ನ ಮುಖವಿದ್ದಿರಬೇಕು.

ಇಲ್ಲಿನ ಜನಕ್ಕೆ ಬಹುಶಃ ವೆಜಿಟೇರಿಯನ್ನೆಂದರೆ ಸೊಪ್ಪು ತಿನ್ನುವವರು (ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಪುಳಿಚಾರು ಅಂದಂತೆ) ಅಂತ ಭಾವನೆ ಬರದಿರಲು ಇಂಥ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಿರಬೇಕು. ಆ ಚಿಕನ್ ಕರ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಚಿಕನ್ ಏನೂ ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಚಿಕನ್ ಕರ್ರಿ ಥರ ಆ ಪದಾರ್ಥವಿರುತ್ತೆ ಅಷ್ಟೆ. ಅದನ್ನು Mock chicken curry  ಅಂತಾರೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ "Mock Fish" ಕೂಡ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು.

ಯಾರಿಗ್ಗೊತ್ತು, ಮುಂದೊಂದು ದಿನ "ಚಿಕನ್ ಇಲ್ಲದ ತರಕಾರಿ ಪಲ್ಯ ಕೊಡಿ" ಮೀನು ಹಾಕದ ವೆಜ್ ಸಾಂಬಾರ್ ಕೊಡಿ" ಅನ್ನಬೇಕಾದರೂ ಅಚ್ಚರಿಯಿಲ್ಲ.

****

ಈ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಧೊಪ್ಪನೆ ಬಿದ್ದೆ !

“ನಮ್ಮ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆಗೆ ೨ ರೂ., ಒಂದು ಕಾಫಿ ಗೆ ೧ ರೂ., ಊಟಕ್ಕೆ ೪ ರಿಂದ ಐದು, ಅದೂ ಏನು ಪುಷ್ಕಳ ಭೋಜನ. ೫೦ ಪೈಸೆ ಕೂಡ ದೊಡ್ಡ ಅಮೌಂಟು. ಈಗಿನ ಕಾಲವೋ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರೀ ದುಬಾರಿ. ೫೦ ಪೈಸೆ ಹಾಕಿದ್ರೆ ಭಿಕ್ಷುಕನೂ ದುರುಗುಟ್ಟುತ್ತಾನೆ.”

ಇದು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಪದೇ ಪದೇ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತು.

ಈಗ ನಾನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿನ ಭಾರತೀಯ ಹೋಟೆಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಮೆನು ಕಾರ್ಡ್ ನೋಡಿದಾಗ ಪುನಃ ಅವರು ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದೀನಾ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಮೆನು ತೆಗೆದಾಕ್ಷಣ ಅದೇ, ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ೨.೫, ಕಾಫಿ ೧, ರವೆ ದೋಸೆ ೨. ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ಕಡಿಮೆದರ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೋ ಏನೋ, ಹಸಿವೂ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಆ ದೇವರು ಅದೆಂಥಾ ಇಕಾನಾಮಿಕ್ ಉಟೋಪಿಯಾಗೆ ನನ್ನ ಕಳಿಸಿದನಲ್ಲಾ ಅಂತ ದೇವರ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಸಲ್ಲದಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿತು.

ಆದರೆ ಅದು ಅರೆ ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ.

ಮೆನುವಿನ ದರಗಳು ಡಾಲರ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಅನ್ನುವುದು ನಂತರ ಪಕ್ಕನೆ ನೆನಪಾಯ್ತು.

ಆ ಕಾಲದಿಂದ ಈ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಧೊಪ್ಪನೆ ಬಿದ್ದಂತನ್ನಿಸಿತು!